احساس اضافه بودن میکنم

[غریبه ام]

سلام دختری هستم 17ساله احساس اضافه بودن دارم تو خونه خانوادم به حرف منو دوست دارن ولی نیاز های منو نمیبینن مثلا من کنکور دارم باید یه کلاسی چیزی برم یا کتاب خونه برم حداقل نمیزارن یا یه چیزی میگیرن هزار بار به سر آدم میزنن یا من بدنم قارچ گرفته نمیرم حتی یه پماد هم نمیگیرن وقتی میگم منم نمی‌خواید میگن پرو و شدی و دعوا میکنن ازشون متنفرم کاش میشد کنکور قبول شم گورم‌و گم‌ کنم برم دیگه نیام فقط بچه به دنیا آوردن رهاش کردن

[ss07]

سلام دختری هستم 17ساله احساس اضافه بودن دارم تو خونه خانوادم به حرف منو دوست دارن ولی نیاز های منو نمیبینن مثلا من کنکور دارم باید یه کلاسی چیزی برم یا کتاب خونه برم حداقل نمیزارن یا یه چیزی میگیرن هزار بار به سر آدم میزنن یا من بدنم قارچ گرفته نمیرم حتی یه پماد هم نمیگیرن وقتی میگم منم نمی‌خواید میگن پرو و شدی و دعوا میکنن ازشون متنفرم کاش میشد کنکور قبول شم گورم‌و گم‌ کنم برم دیگه نیام فقط بچه به دنیا آوردن رهاش کردن

سلام یه پیام براتون ارسال میکنم لطفا ببینید

[eli2]

سلام عزیزم، من یه توصیه به شما دارم اینکه از الان سطح انتظارات و توقعتو در هر زمینه ای نسبت به خانوادت پایین بیار. میدونم که دوس داری خانوادت همه جور فداکاری و پشتیبانی از شما داشته باشن ولی اونام تواناییشون، درکشون و... تا یه حدیه و شاید به خاطر زیاد بودن مسائل خانواده نتونن تمام حواسشونو متمرکز شما کنند و این وسط شما باید سعی کنی یکسری مسائل رو خودت حل کنی.
مثلا ممکنه خانوادت از نظر مالی تو مضیقه باشن و نتونن شمارو کلاس کنکور و چیزی ثبت نام کنن، مخصوصا که الان همه چیز گرون شده، در ضمن اینقدر کلیپ های انلاین مجازی زیاد شده که حقیقتا فکر نمیکنم کلاس کنکور هم، جز اینکه وقتتو به رفتو امد بگیره و استرس بیشتر، سودی برات داشته باشه. دوم در مورد کتابخونه، دلیل مخالفتشون دقیقا چیه؟ البته احتمال زیاد مخالفتشونم به دلیل نگرانی و دوست داشتن زیادهست ازینکه مبادا اتفافی برات بیفته که مانع رفتو امدنت شدن که این مسله هم بعدا که شما دانشگاه رفتین کم کم براشون حل میشه و متوجه میشن که اینهمه کنترل زیاد صحیح نیست ولی باز اگر خیلی حس کردی به سکوت زیاد نیاز داری، ببین میتونی خونه مادربزگ یا اقوامی که خونش ساکته بری.
در مورد دکتر هم، میتونی لیست دکتر های متخصص پوست رو که نزدیک خونتون هست تو اینترنت سرچ کنی و وقت بگیری، این قدم اولو خودت بردار، دیگه فکر نمیکنم پدرو مادرت مخالف همراهی کردن باهات داشته باشن. یه چیزی هست اینکه واقعا پدرو مادر به خاطر اون سختیایی که برای بزرگ کردنمون کشیدن دیگه تو این زمینه ها خیلی تنبلی میکنن ولی اینو از دوس نداشتن و این جور فکرهای اشتباه ندون.
پس توصیم به شما اینه که با قبول شرایط فعلی، سعی کن تو هر شرایطی که هسی خودت بهترین راه حلو پیدا کنی و منتظر نباش که دیگران مشکلتو حل کنن در غیر اینصورت همیشه افسرده و غمگینی و توهم اینکه هیچکس دوست نداره پیدا میکنی.
موفق باشی